Autor – lekarz, regionalista, społecznik – w swoich wspomnieniach i dziennikach z lat 1918–59 opisał wnikliwie dzieje Zamojszczyzny, unikając podawania szczegółów życia osobistego. Uważał za swój obowiązek przede wszystkim obiektywne zapisywanie historii. Powstała dzięki temu uniwersalna kronika XX wieku, która utrwala nie tylko wydarzenia lokalne, ale przede wszystkim procesy historyczne: rozwój II Rzeczpospolitej w dwudziestoleciu międzywojennym, ale też panujący wówczas antysemityzm, w czasie II wojny światowej okupację niemiecką, pacyfikację wsi zamojskich, Holokaust, partyzantkę, wkroczenie Sowietów i nastanie komunizmu, niszczenie podziemia niepodległościowego. W książce znalazł się nieznany dotąd w Polsce dziennik z lat 1945–46 i wspomnienia z lat 50.
