Płatnicy zasiłków (np. pracodawcy lub zleceniodawcy) mają obowiązek ustalania podstawy wymiaru świadczeń chorobowych i ich wysokości. Świadczeniem chorobowym są wynagrodzenie chorobowe oraz zasiłki z ubezpieczenia chorobowego, tj. chorobowy, macierzyński, opiekuńczy, a także zasiłek wyrównawczy i świadczenie rehabilitacyjne.
W praktyce płatnicy zasiłków mają jednak wiele problemów z ustalaniem podstawy zasiłkowej. Na wysokość tej podstawy mają wpływ regularnie wypłacane składniki wynagrodzenia (np. wynagrodzenie zasadnicze), jak również składniki dodatkowe (premie, nagrody). Mają one znaczenie dla naliczania zasiłków, jeżeli stanowią podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie chorobowe i nie przysługują za okres trwania absencji chorobowych.
W publikacji przedstawiono zasady prawidłowego ustalania podstawy wymiaru zasiłku (m.in. zasady wliczania do niej składników stałych i zmiennych wynagrodzenia) – zarówno dla pracowników, jak i zleceniobiorców. Jest to bardzo ważne, gdyż błędne ustalenie podstawy zasiłkowej ma dalsze konsekwencje. W przypadku jej zaniżenia płatnik zasiłków jest narażony na dopłatę ubezpieczonemu świadczenia chorobowego wraz z odsetkami.
Publikacja ma formę pytań i odpowiedzi, w których udzielono wyczerpujących wyjaśnień na temat konkretnych problemów. Dotyczą one:
■ ustalania podstawy wymiaru zasiłków z ubezpieczenia społecznego dla pracowników oraz osób niebędących pracownikami (np. menedżerów, zleceniobiorców),
■ dodatkowych składników wynagrodzenia w podstawie zasiłkowej (np. nagród rocznych, premii),
■ przeliczania podstawy wymiaru zasiłków.
Najtrudniejsze zagadnienia zostały przedstawione na 59 praktycznych przykładach.
To przystępne opracowanie pomoże w pracy specjalistom z zakresu kadr i płac, kadrowym i księgowym. Skierowane jest również do pracodawców oraz biur rachunkowych, które prowadzą obsługę w tym zakresie.
